Κι όμως έχει ξανασυμβεί

Μνημείο της άγνωστης είδησης.

Μια συλλογική κρίση αμνησίας έχει κυριεύσει τη χώρα μας, αφού κανείς δεν θυμάται ότι το επεισόδιο στον Άγνωστο Στρατιώτη έχει ξανασυμβεί πριν από λίγα χρόνια, χωρίς να ακολουθήσει η καταιγίδα προπαγάνδας που ζούμε επί δέκα μέρες.

Η πιο πολυπαιγμένη σκηνή στα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια είναι με διαφορά, τις τελευταίες μέρες, η εικόνα του φλεγόμενου φυλακίου μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

Η εικόνα αυτή συνοδεύεται από την πανομοιότυπη φράση που διατυπώνουν όλοι όσοι αναφέρονται στο ζήτημα αυτό. Από τον πρωθυπουργό της χώρας και όλους τους πολιτικούς μέχρι τους σχολιαστές των τηλεοπτικών παραθύρων και τους κεραυνοβολημένους περαστικούς.

Όλοι μάς βεβαιώνουν ότι είναι πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό:

«Ουδέποτε στα 32-33 χρόνια από τη Μεταπολίτευση δέχτηκε επίθεση και βεβηλώθηκε ο ιερός χώρος του μνημείου», λέει ο ένας. Για να προσθέσει ο άλλος «ακόμα και οι Γερμανοί και οι Ιταλοί κατακτητές σεβάστηκαν το μνημείο» και να συμπεράνει ο τρίτος «ούτε στα Δεκεμβριανά δεν συνέβη κάτι παρόμοιο».

Αφήνουμε κατά μέρος τις ιστορικές αναφορές και τις ανακρίβειες που περιέχουν. Θα μας δοθεί η ευκαιρία σε άλλη έρευνα να αποκαταστήσουμε την ιστορική αλήθεια. Προσπερνάμε επίσης και τον παραπλανητικό ισχυρισμό ότι βεβηλώθηκε το μνημείο.

Το μεγάλο ψέμα

Στην πραγματικότητα, πυρπολήθηκε το φυλάκιο του επόπτη και μάλιστα κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, δηλαδή από την προμελετημένη ενέργεια δύο μόνο ατόμων. Το μνημείο έμεινε ανέπαφο, ενώ ακόμα και συνθήματα γράφτηκαν μόνο στα φυλάκια. Το κάψιμο του φυλακίου του επόπτη στο μνημείο αποτελεί βεβήλωση-οι καταθέσεις στεφανιών απο τη χούντα του Παπαδόπουλου επι επτά χρόνια αποτελούσαν προφανώς στιγμές εθνικού θριάμβου και παλιγγενεσίας...
Αν ήθελε κανείς να ακριβολογήσει, θα έπρεπε να παρατηρήσει ότι την πραγματική βεβήλωση την είδαμε κατά την επίθεση των ΜΑΤ στον ίδιο χώρο και την εκτόξευση των βομβών κρότου και λάμψης πάνω στα κεφάλια των διαδηλωτών (και όχι, βεβαίως, των εμπρηστών του φυλακίου).

Αλλά όλες αυτές οι ανακρίβειες περί βεβήλωσης και καταστροφής του μνημείου είναι συνήθεις δημοσιογραφικές και πολιτικές υπερβολές. Δεν θα άξιζε να τις αναφέρει κανείς, αν δεν υπήρχε στη βάση όλων αυτών των παρατηρήσεων μια χοντροκομμένη απόπειρα απόκρυψης της αλήθειας.

Όλοι οι σχολιαστές επιμένουν μονότονα ότι κανείς δεν διανοήθηκε μέχρι σήμερα να εκδηλώσει επιθετικές διαθέσεις κατά του χώρου του μνημείου. Αλλά αυτός ο καταιγισμός δηλώσεων, σχολιασμών και φραστικών εκρήξεων έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: βασίζεται σε ένα μεγάλο ψέμα.

Όχι μόνο δεν ισχύει αυτή η βεβαιότητα, αλλά έχει συμβεί πριν από λίγα χρόνια πανομοιότυπο περιστατικό, και μάλιστα στη διάρκεια συλλαλητηρίου κατά της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης της τότε κυβέρνησης.

Υπάρχει μόνο μια ουσιώδης διαφορά: το επεισόδιο εκείνο δεν μονοπώλησε τις ειδήσεις, ούτε έγινε αφορμή για να ξεσπάσει το κύμα της βίας κατά διαδηλωτών, το πνίξιμο της Αθήνας στα χημικά και οι μαζικές συλλήψεις. Πήρε τη θέση που του άξιζε: στα ψιλά των εφημερίδων.
Δεν έχουν περάσει ούτε εννιά χρόνια από τότε που, κατά τη διάρκεια μαζικού μαθητικού συλλαλητηρίου κατά της «μεταρρύθμισης Αρσένη» και τη στιγμή που η πορεία περνούσε από το μνημείο του Αγνώστου, σημειώθηκε επίθεση δύο ατόμων με μολότοφ κατά του χώρου των φυλακίων.

Ήταν το πρωί της 26ης Νοεμβρίου 1998. Αν μάλιστα θέλει κανείς να επιχειρήσει μια σύγκριση των δύο επεισοδίων, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η επίθεση του 1998 ήταν πολύ σοβαρότερη, εφόσον στόχος ήταν και το φυλάκιο και το ίδιο το μνημείο, αλλά και η ίδια Βουλή πίσω του!Η είδηση μνημονεύτηκε σε όλες τις εφημερίδες χωρίς δραματικούς τόνους και ιδιαίτερες φανφάρες. Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα ρεπορτάζ αυτά δημοσιεύουμε στις τελευταίες στήλες. Η ομοιότητα με το πρόσφατο περιστατικό είναι προφανής. Εκεί όπου διαφέρουν εντελώς τα δύο περιστατικά είναι στην αντιμετώπισή τους από τη Δικαιοσύνη, την κυβέρνηση, τα κόμματα και τα ΜΜΕ.





*Ούτε ασκήθηκε τότε (όπως συνέβη τώρα) δίωξη σε βαθμό κακουργήματος για την πράξη αυτή.

*Ούτε επισκέφτηκε τότε το μνημείο αντιπροσωπεία του ΠΑΣΟΚ (ή της τότε αντιπολίτευσης, δηλαδή της Ν.Δ.) για να καταθέσει ένα λουλούδι και να καλέσει το λαό να τους μιμηθεί, όπως έκανε τις προάλλες ομάδα βουλευτών υπό τον κ. Πάγκαλο.



*Ούτε πέρασε από το μυαλό του τότε πρωθυπουργού να κάνει ειδική δήλωση για το θέμα.

*Η υπόθεση δεν έφτασε στη Βουλή ούτε ανταλλάχθηκαν επιχειρήματα σε υψηλούς τόνους μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, όπως ακριβώς συνέβη τις προάλλες μεταξύ των κυρίων Αλευρά και Σούρλα. Και βέβαια δεν έφτασε η προπαγανδιστική φρενίτιδα σε σημείο που να εγκαλείται περίπου ως μειοδότης ο αντιπρόεδρος της Βουλής με τις γνωστές «υπερπατριωτικές» καταβολές.

*Αλλά η σοβαρότερη διαφορά είναι ότι τότε (το 1998) όλα τα μέσα ενημέρωσης είχαν κρατήσει μια σοβαρή θέση και δεν έπνιξαν τη μεγάλη είδηση κάτω απ' τους καπνούς μιας μολότοφ: Δεν έθαψαν την ογκώδη πορεία (μαζικότερη από όλες τις τελευταίες) πίσω από την πρωτοβουλία δυο νέων που, κινούμενοι από άγνωστα κίνητρα, θέλησαν να επιχειρήσουν κάτι πιο προκλητικό από την πυρπόληση τραπεζών και αυτοκινήτων.



*Οι εφημερίδες ανέφεραν την είδηση στις εσωτερικές σελίδες. Κάποιες δεν έκαναν καμιά αναφορά (π.χ. «Αυριανή»). Μία μόνο εφημερίδα φιλοξένησε στην πρώτη σελίδα φωτογραφία με τη φωτιά στην πλατεία μπροστά στο μνημείο, η «Καθημερινή», αλλά κι αυτή με τη λεζάντα της έδωσε το πραγματικό στίγμα του επεισοδίου: «"Μην τις πετάς τώρα, κράτησε τις για τους μπάτσους, εδώ είναι οι τσολιάδες" είπε ο ένας. "Όχι, τώρα, για να τις ξεφορτωθούμε", απάντησε ο άλλος. Και τις "ξεφορτώθηκαν". Ήταν δύο νεαροί, μπορεί και να 'χαν την ίδια ηλικία, με τους άλλους δύο, που φύλαγαν σκοπιά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη». Κανείς από τους αρθρογράφους της εφημερίδας που έγραψαν εκείνη τη μέρα για τις μαθητικές κινητοποιήσεις δεν θεώρησε άξιο λόγου το επεισόδιο.

*Ο Σταύρος Λυγερός παρουσίασε θετικά «την εγγενή και φυσιολογική τάση της σπουδάζουσας νεολαίας να δημιουργεί τα δικά της "μικρά Πολυτεχνεία", μέσω των οποίων χειραφετείται και ενηλικιώνεται πολιτικά», ενώ ο Αντώνης Καρκαγιάννης υποστήριξε ότι «το συλλαλητήριο ήταν ομολογουμένως ένα από τα μεγαλύτερα των τελευταίων ετών και από τα ζωηρότερα» και ότι «έληξε ήσυχα με περιορισμένης εκτάσεως επεισόδια».

Ακριβώς τα αντίθετα συνέβησαν τώρα. Η κατεύθυνση για την υπερπροβολή του θέματος την περασμένη Πέμπτη δόθηκε βέβαια από την ίδια την κυβέρνηση. Από τις Βρυξέλλες, όπου βρισκόταν με τον πρωθυπουργό για τη συνάντηση κορυφής της Ε.Ε., έκανε αυθημερόν ειδική δήλωση ο υπουργός Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος Θ. Ρουσόπουλος:

«Όλοι οι δημοκράτες πολίτες καταδικάζουν την ιεροσυλία που διαπράχθηκε σήμερα στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη από ομάδες διαδηλωτών. Ντροπή σ' αυτούς τους θλιβερούς πρωταγωνιστές που την προκάλεσαν». Ο κ. Ρουσόπουλος δεν βρήκε λέξη να πει για τα επεισόδια, τους ξυλοδαρμούς και τις μαζικές συλλήψεις. Έδωσε τον τόνο και τα κανάλια ακολούθησαν. Η ίδια γραμμή ακολουθήθηκε από τον Αναπληρωτή εκπρόσωπο την επομένη κατά την ενημέρωση των πολιτικών συντακτών.

Τότε και τώρα

Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, το 1998 κανείς δημοσιογράφος δεν έθεσε στο press room το αντίστοιχο θέμα. Ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Ρέππας, απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις του Νίκου Κιάου, μίλησε μόνο για τις πολιτικές αντιδράσεις που προκαλούσε η μεταρρύθμιση Αρσένη και δεν είπε λέξη για τα παρατράγουδα της πορείας, ούτε φυσικά και για το επεισόδιο στην πλατεία του μνημείου.

Το συμπέρασμα είναι απλό: ένα συνηθισμένο επεισόδιο στο περιθώριο μιας μαζικής πορείας δεν πήρε παραπάνω διαστάσεις απ' αυτές που πραγματικά είχε. Και, πάνω απ' όλα, κανείς δεν διανοήθηκε το 1998 να στηρίξει σ' αυτό το γεγονός μια γενικευμένη επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων εναντίον των διαδηλωτών.

Φυσικά, υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις όπου πανομοιότυπα περιστατικά περιγράφονται από τα μέσα ενημέρωσης με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία.

Αυτό που μας τρομάζει είναι το γεγονός ότι αυτά τα πασίγνωστα σε όλο τον δημοσιογραφικό και πολιτικό κόσμο γεγονότα κρύφτηκαν την περασμένη βδομάδα από όλα τα κανάλια και τους ειδικούς αναλυτές που μονοπώλησαν την ενημέρωση για μία βδομάδα. Όλοι επέμεναν μονότονα ότι ουδέποτε έχει συμβεί επίθεση εναντίον του χώρου αυτού.

Μάλιστα η κυβέρνηση και οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές στήριξαν σ' αυτό το ψέμα και ένα δεύτερο: ότι τάχα ουδέποτε έχουν παραταχθεί τα ΜΑΤ μπροστά στον Άγνωστο κατά τη διάρκεια πορείας. Όπως φάνηκε και σε φωτογραφίες που είδαν το φως της δημοσιότητας (για παράδειγμα στο Indymedia, στο Indy, αλλά και σε διάφορα κανάλια), η διάταξη των ΜΑΤ μπροστά στο μνημείο είναι συνήθης πρακτική. Άλλωστε από μια παρόμοια τέτοια περίπτωση προέρχεται και η φωτογραφία κάτω από τον τίτλο του σημερινού «Ιού». Ήταν 10 Ιανουαρίου 2007 και συζητιόταν στη Βουλή η αναθεώρηση του άρθρου 16. Το ίδιο συνέβαινε και πολλές άλλες φορές, όταν οι πορείες είχαν σημείο αναφοράς τη Βουλή.

Αυτό δεν εμπόδισε βέβαια πρώτο-πρώτο τον κ. Αντώναρο να ισχυρίζεται (χωρίς αντίλογο) ότι ουδέποτε χρειάστηκε παρόμοια φρούρηση. Απαντώντας σε ερώτηση του Γιώργου Βλάχου, ο αναπληρωτής εκπρόσωπος επέμενε στο γνωστό ειρωνικό του ύφος: «Προφανώς διαφεύγει της προσοχής σας ότι ο χώρος της ιεράς μνήμης της χώρας μας, εδώ και πολλές δεκαετίες, δεν φυλάσσεται, διότι ουδέποτε κάποιος είχε διανοηθεί να τον βεβηλώσει. Και είναι ντροπή γι' αυτούς τους λίγους διαδηλωτές που διανοήθηκαν να κάνουν κάτι τέτοιο». Και λίγο αργότερα επανέλαβε με έμφαση: «Προφανώς δεν σας έγινε σαφές αυτό το οποίο είπα. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεκαετίες, αυτός ο χώρος δεν φυλάσσεται, διότι κανείς Έλληνας δεν είχε διανοηθεί να κάνει μια τέτοια απαράδεκτη ιεροσυλία».

Προφανώς διαφεύγει της προσοχής του κ. Αντώναρου ότι δεν έχουν ακόμα πολτοποιηθεί οι εφημερίδες (και η μνήμη μας), όσο κι αν βρίσκει πρόθυμους Λωτοφάγους, έτοιμους να διαδώσουν παντιοτρόπως τις αστήρικτες βεβαιότητές του.

«Στοχοποίηση»

Αλλά αυτή η τόσο έντονη επιμονή της κυβέρνησης μας βάζει και σε άλλες σκέψεις. Ο εμπρησμός του φυλακίου ήταν σαφώς αποφασισμένος από τον δράστη και, όπως διαπιστώνουμε από τα σχετικά πλάνα, για την πράξη αυτή χρησιμοποιήθηκε κάποιος εμπρηστικός μηχανισμός - όχι μια απλή μολότοφ. Το σίγουρο είναι ότι το συμβάν ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή για την κυβέρνηση, έτσι ώστε να «ισοφαριστούν» οι εντυπώσεις από το μαζικό συλλαλητήριο.

Αλλά η υπερπροβολή του συμβάντος έχει και μια πιο μακροπρόθεσμη συνέπεια, την εντελώς αντίθετη απ' αυτήν που υποτίθεται ότι επιθυμούν οι αρμόδιοι: στοχοποιεί το χώρο του μνημείου. Θα συμβεί δηλαδή αυτό που συνέβη με τις υπερβολές που ακολούθησαν το κάψιμο μιας σημαίας πριν από λίγα χρόνια. Οι υστερικές κραυγές, με τις οποίες είχαν συνοδεύσει τότε τα κανάλια εκείνο το επεισόδιο έξω από το Πολυτεχνείο, ήταν το έναυσμα για τη γενίκευση αυτής της πρακτικής.

Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκονται και οι γνωστές δηλώσεις του κ. Πολύδωρα περί «αντάρτικου πόλης». Αναγορεύοντας τους όποιους κουκουλοφόρους σε νέο εσωτερικό εχθρό, στην πραγματικότητα ο υπουργός Δημόσιας Τάξης ανοίγει το δρόμο να μεταβληθεί η συμβολική βία σε πραγματική. Ένα πραγματικό χαρακίρι για τον σαμουράι της Κατεχάκη.

Από αυτή την άποψη, είναι υποκριτικά και τα κροκοδείλια δάκρυα των ίδιων φιλοκυβερνητικών προπαγανδιστών που δήθεν θλίβονται για την αρνητική προβολή των ταραχών της Αθήνας στα διεθνή ΜΜΕ. Είναι οι ίδιοι που τα προκάλεσαν και τους έδωσαν τόσο μεγάλη έκταση. Οι ίδιοι επέμειναν και στην προβολή του καιόμενου φυλακίου, «καίγοντας» μόνοι τους μια από τις τουριστικές ατραξιόν της πρωτεύουσας.

Και για να επιστρέψουμε στο ανάλογο επεισόδιο του 1998, τότε κανένα διεθνές πρακτορείο δεν πήρε είδηση τις μολότοφ στον ίδιο χώρο. Το σχετικό τηλεγράφημα του γαλλικού πρακτορείου αναφέρεται σε επεισόδια και μολότοφ, αλλά δεν τους δίνει μεγάλη έκταση και δεν αναφέρεται καθόλου ως στόχος ο Άγνωστος, παρά μόνο τράπεζες και αυτοκίνητα.

Αν θέλει, λοιπόν, η υπουργός Τουρισμού να διαμαρτυρηθεί για τη δυσφήμηση, ας στρέψει τα βέλη της στον υπουργό Δημόσιας Τάξης και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Το πλήρες άρθρο "ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ" βρίσκεται στην Κ.Ε. της 18/03/07 link