ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ;

Το παρακάτω αποτελεί απόσπασμα απο συνέντευξη ενός γονιού φοιτητή. Ο ίδιος δηλώνει πως, αν και το παιδί του δεν έχει υποστεί μέχρι τώρα την βίαιη καταστολή των ΜΑΤ, δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον.

"Μέσα σε όλο αυτό τον χαμό των πληροφοριών, των βίντεο, των ρεπορτάζ και αναλύσεων που καθημερινά μας βομβαρδίζουν τα ΜΕΣΑ ένα χρόνο τώρα, βλέπουμε εικόνες παιδιών ξεσηκωμένων, που έχοντας παρατήσει τα πάντα, έχουν βγει στους δρόμους και δέρνονται, βρίζονται, αποκρούονται με χημικά και βόμβες κρότου-ήχου και κάποια από αυτά σέρνονται στα δικαστήρια.

- ΄Αραγε ποια είναι όλα αυτά τα παιδιά;

- Κάποιοι που επαναστάτησαν χωρίς αιτία, ή που βγήκαν στο δρόμο ακολουθώντας την εντολή κάποιας παράταξης;

- Κάποιοι που επέλεξαν αυτόν τον τρόπο για να αποφύγουν τα μαθήματα και έτσι να επιμηκύνουν αυτή την περιπέτεια που λέγεται «Ελληνικό Πανεπιστήμιο» και έτσι να καθυστερήσουν την έξοδό τους στην-παραγωγή- γιατί ξέρουν ότι τους περιμένει; -ανεργία-μισθοί πείνας-αναξιοκρατία-διαφθορά ;

- Είναι αυτοί που χωρίς ενδοιασμό καταστρέφουν την δημόσια ή ιδιωτική
περιουσία ; είναι εχθροί; οι γνωστοί άγνωστοι ;

Μήπως μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι είναι τα παιδιά μας ;
Αυτά που με πολλή αγωνία, κόπο και κόστος φέραμε στην πόρτα ενός Ελληνικού Πανεπιστημίου.
Αυτά που μεγαλώσαμε, κουβαλώντας την ίδια αγωνία για το μέλλον που τώρα πέρασε στους δικούς τους ώμους, αφού βλέπουν ξεκάθαρα πόσο αβέβαιο είναι;Ίσως και ακόμη χειρότερο από της δικής μας γενιάς.

Σαν γονείς βρεθήκαμε αρωγοί στον αγώνα τους έως τώρα……αλλά ψάχνω να βρω που είμαστε τώρα, τι κάνουμε, ποια είναι η θέση μας σε όλα αυτά.!!

Δεν υπάρχουμε ;
Αγωνιζόμαστε καθημερινά να τους προσφέρουμε πράγματα που δεν είναι αρκετά, για να μειώσουν την αγωνία και τους φόβους τους.

Η υπόστασή μας σαν «γονείς» και πολίτες αυτής της χώρας παύει να υφίσταται, εάν μείνουμε αμέτοχοι, εάν τώρα δεν βρεθούμε πλάι τους κυριολεκτικά, την επόμενη φορά που θα βρεθούν στο δρόμο να διεκδικήσουν…που κάποιος θα τα απωθήσει με χημικά, θα τα χτυπήσει, θα διαστρεβλώσει τον αγώνα τους.

Να μας βρει εκεί, συμπαραστάτες και μάρτυρες του αγώνα τους.

Μην ξεχνάμε την αγωνία της δικής μας γενιάς για ένα καλύτερο αύριο. Η αποτυχία του αγώνα που κάναμε ή που δεν κάναμε για ένα καλύτερο κόσμο, που θα σέβεται τα δικαιώματά μας σαν πολίτες, ΑΣ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕΙ, ότι έχουμε ηθική υποχρέωση να συμπαρασταθούμε με σεβασμό στη δική τους ανάγκη να προσπαθήσουν…. και ίσως γιατί όχι, να τα καταφέρουν καλύτερα ! "