Μην Ανησυχείτε για Τίποτα

Επανέρχομαι στο θέμα των αστυνομικών τώρα, γιατί μετά την ερχόμενη Πέμπτη δεν θα είμαι σε κατάσταση ψυχικής ηρεμίας για να γράψω ένα σοβαρό άρθρο.

Αυτό που βλέπουμε στην τηλεόραση και διαβάζουμε στις εφημερίδες είναι ότι η αστυνομία σε κάθε πορεία χτυπάει, πετάει δακρυγόνα, κάνει συλλήψεις. Παρόλα αυτά κανένας κουκουλοφόρος δεν έχει συλληφθεί, τουλάχιστον εν ώρα… κουκουλοφορίας. Εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι ένα εκ των δύο τινών συμβαίνει. Είτε η αστυνομία δεν μπορεί – σημειώνω για να είμαι πιο ξεκάθαρος, δεν είναι ικανή – να συλλάβει τους κουκουλοφόρους, είτε δεν θέλει να τους συλλάβει.

Εάν δεν είναι ικανή να συλλάβει τους ταραξίες κατά τη διάρκεια των συλλαλητηρίων (π.χ. συλλαμβάνει 60 φοιτητές την ώρα που σε απόσταση 20 μέτρων κουκουλοφόροι καίνε φυλάκιο), τότε τι μπορεί να μας πείσει ότι θα μπορεί να τους συλλάβει αν έχει επαυξημένες δικαιοδοσίες, όπως την δυνατότητα να μπει στον πανεπιστημιακό χώρο, ή να χρησιμοποιήσει λαστιχένιες σφαίρες εναντίον των διαδηλωτών (ακούστηκε σήμερα και αυτό).

Αν πάλι δεν θέλει… μπορούμε να υποθέσουμε ότι εξυπηρετείται από τη δράση τους ώστε να καταστέλλει το φοιτητικό κίνημα. Επειδή αυτό είναι επικίνδυνο για τους πολίτες; Μάλλον επειδή είναι επικίνδυνο για την κυβέρνηση. Άρα οι ευθύνες πάνε ψηλότερα από τον γενικό αστυνομικό διευθυντή, στον υπουργό ή ίσως στον πρωθυπουργό.

Ακόμα κι έτσι όμως, όλη αυτή η αστυνομική βία ενάντια σε ανυπεράσπιστους, κυριολεκτικά άοπλους φοιτητές, δεν είναι δυνατόν να προέρχεται από τη ζέση των ΜΑΤ να είναι καλοί εργαζόμενοι. Προφανώς μέσα στο κλίμα καταστολής, και τις εντολές να καταπνιγεί όποια αντίδραση προερχόμενη από τις «μειοψηφίες», δίνεται η ευκαιρία στους κρανοφόρους υπερασπιστές της δημοκρατίας να βγάλουν τον «καλύτερο» εαυτό τους. Τον φασιστικό, ακροδεξιό, χουντικό εαυτό τους. Να εκφράσουν όλα τους τα κόμπλεξ μέσω του γκλομπ, να βγάλουν όλο τους το μίσος μέσω των ληγμένων – και ούτως ή άλλως ακατάλληλων – χημικών.

Μπορεί βέβαια οι praetores urbanis ή turbanis να μην είναι φασίστες και άδικα τους κατηγορώ. Μπορεί απλά να φοβούνται και θέλοντας να υπερασπιστούν τη ζωή τους, τη ζωή των φιλήσυχων πολιτών και τις περιουσίες τους, να εφαρμόζουν το ρητό που λέει «η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα». Αμύνονται δηλαδή. Εις τον κύβο. Όμως τότε εγείρεται το ερώτημα, κατά πόσο μπορούν να χειριστούν το φόβο ή το θυμό τους. Διότι θυμώνουν εύκολα απ' ότι φαίνεται, και την πληρώνουν οι φοιτητές.

Zapata