Tuesday 12 June 2007

Παιδική (επεξ)εργασία...

Ενα στα δέκα παιδάκια παρατάει το σχολείο

και πιάνει δουλειά - ακόμα ανήλικο...

Τρία στα δέκα παιδάκια βγάζουν το σχολείο

και δεν βρίσκουν δουλειά - μαραζώνουν ενήλικοι...

[Ωραίο ως εδώ! Αν βρω κι ένα τρίτο γκαγκ

να ολοκληρώσω τη ρίμα, θα πουλήσω το

σλογκανάκι στον ΟΠΑΠ (να διαφημίσει το «Στοίχημα»)

ή σε κάποιαν κινητή τηλεφωνία υποκλοπών

να διαφημίσει ότι δεν έκανε υποκλοπές

ή κάπου τέλος πάντων, όπου ανταμείβουν τους ικανούς κι όσους ξεχωρίζουν, να πιάσει ο κόπος μου τόπο]...

Πρωτοφανής εργασιακός Μεσαίωνας, που περιλαμβάνει παιδική εργασία, μισθούς πείνας και απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, κρύβεται πίσω από τα εκατομμύρια αναμνηστικά που ετοιμάζονται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο.[...]
«Παιδιά ηλικίας το πολύ έως 12 ετών εργάζονται 15 ώρες την ημέρα. Εργαζόμενοι που παίρνουν λιγότερο από το μισό του νόμιμου μισθού τους. Ολοι τους δουλεύουν μέχρι την τελευταία τους σταγόνα ιδρώτα για να φιάξουν προϊόντα που έχουν σχέση με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Δεν μιλάμε για σπορ! Τίθεται το ερώτημα αν η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή στην πραγματικότητα σημαίνει «Αγνοήστε τις Απαράδεκτες Συνθήκες» παρά «Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή», δηλώνει ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ομοσπονδίας Συνδικάτων, Γκάι Ράιντερ, που μετέχει στην πρωτοβουλία «Playfair» [...]
Σύμφωνα με την έκθεση, ένα στα 4 εργοστάσια απασχολεί «πάνω από 20 παιδιά» ηλικίας κάτω των 16 ετών επειδή είναι φθηνότερα από τους ενήλικες. Ορισμένοι εργαζόμενοι δουλεύουν έως και 15 ώρες την ημέρα, 7 μέρες την εβδομάδα.
Το 70% της παιδικής εργασίας στον κόσμο αφορά τον αγροτικό τομέα με περισσότερα από 132 εκατ. αγόρια και κορίτσια κάτω των 15 ετών να εργάζονται σε αγροκτήματα και φυτείες, μηχανήματα που σπέρνουν και θερίζουν, ψεκάζοντας ζιζανιοκτόνα και φροντίζοντας ζώα [...]

Και για να μην νομίζεται ότι τέτοια ανόσια πράγματα συμβαίνουν μόνο σε χώρες μακρινές και "εξελισσόμενες", όπως τις λένε ευγενικά, και ότι η Ελλάδα μας είναι μια πολιτισμένη χώρα, διαβάστε και τα παρακάτω...

Κάθε χρόνο στην Ελλάδα 10.000 παιδιά εγκαταλείπουν την υποχρεωτική εκπαίδευση. Αυτά τα παιδιά θα είναι οι αυριανοί εργαζόμενοι στη μαύρη εργασία, χωρίς δικαιώματα, με μοναδικό όπλο τους τη προσφορά χαμηλού κόστους εργασίας. Η απουσία νομοθετικού πλαισίου και προστασίας των παιδιών που εγκαταλείπουν το σχολείο, αλλά και το κενό αρμοδιοτήτων ανάμεσα σε υπουργεία, ευθύνονται για τη συνέχιση του φαινομένου της παιδικής εργασίας, επισημαίνει ο εκπρόσωπος της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Αρσις», νομικός Νίκος Γαβαλάς. Η φτώχεια και η αδυναμία των θεσμών να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις για τα παιδιά που εγκαταλείπουν το σχολείο είναι οι αιτίες που καταλήγουν στην επαιτεία και στην ανασφάλιστη εργασία, τονίζει. Δεν υπάρχουν υπηρεσίες και μηχανισμοί για να προστατέψουν αυτά τα παιδιά, τα οποία αφήνονται στην τύχη τους, παρά το γεγονός ότι η χώρα μας έχει υπογράψει τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Παιδιών, η οποία αποτελεί και νόμο του κράτους. Αποτέλεσμα είναι πολλά από τα παιδιά αυτά να αναπτύσσουν παραβατική συμπεριφορά. Στο υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο, κανένας από τους φορείς δεν φαίνεται να είναι ουσιαστικά αρμόδιος. Το υπουργείο Παιδείας ασχολείται με την εκπαίδευση, το υπουργείο Υγείας με την πρόληψη, αλλά χωρίς επαρκείς υπηρεσίες, ενώ το υπουργείο Δικαιοσύνης, με έναν εισαγγελέα Ανηλίκων, δεν μπορεί να προσφέρει πολλά. «Δεν υπάρχει ούτε καν μία εμπεριστατωμένη έρευνα, ώστε να γίνουν παρεμβάσεις» [...]

Από την Ελευθεροτυπία της 12/06/07

Friday 8 June 2007

Μια εικόνα χίλιες λέξεις

Μπορεί η τέχνη τελευταία να λογοκρίνεται με διάφορες προφάσεις, αλλά για αυτούς που την σέβονται και την αγαπούν πραγματικά είναι ένα όπλο παντοδύναμο για να καταγγείλεις τα κακώς κείμενα του κόσμου γύρω σου. Το γλυπτό αυτό είναι απο τη φετινή Bienale και ο καλλιτέχνης ακούει στο όνομα Λεόν Φεράρι! Όσο για το "τι θέλει να πει ο ποιητής" εδώ, ο νοών νοείτω, η εικόνα τα λέει όλα...

Sunday 3 June 2007

Ποιος θυμάται το μακρινό Αφγανιστάν

Οι Αμερικανικές δυνάμεις, παρότι υποτίθεται ότι απελευθέρωσαν το Αφγανιστάν, δεν λένε να ξεκολλήσουν από ‘κει όσους νεκρούς κι αν αυτό τους κοστίζει,αφού συνεχίζουν το υποτιθέμενο θεάρεστο έργο τους. Τα ΜΜΕ έχουν βέβαια στραφεί πλέον σε άλλες πιο "πικάντικες" ειδήσεις που πουλάνε ακόμα και ξεχνούν να σχολιάσουν την αδικαιολόγητη παραμονή των Αμερικανών στη χώρα. Ποιός θυμάται το Αφγανιστάν ή μάλλον ποιοί θέλουν να μην θυμόμαστε το Αφγανιστάν;

Μια από τις «καραμέλες» των ΜΜΕ με την είσοδο των «ειρηνευτικών δυνάμεων» στη χώρα έγινε η μπούρκα .Σύνθημα λοιπόν των Αμερικανών έγινε η απελευθέρωση και ο εκπολιτισμός των βάρβαρων Αφγανών. Το σύνθημα βέβαια δεν είναι καθόλου πρωτότυπο, αφού αποτελεί το motto των απανταχού ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αιώνες τώρα (το “white mans burden αν έχετε ακουστά). Στο πρόσωπο των Αφγανών γυναικών βρήκαν οι Αμερικανοί εύφορο έδαφος για προπαγάνδα! Ελευθερία, μόρφωση, συμμετοχή στα κοινά για όλους ήταν το ευγενές κίνητρο της ανιδιοτελούς αυτής εκστρατείας. Έμαθε λοιπόν ο μέσος Αμερικανός –από εκεί που δεν ήξερε κατά που πέφτει το Αφγανιστάν- πως η μπούρκα είναι το «κόκκινο πανί», το απεχθέστερο σύμβολο του ισλαμικού φονταμεταλισμού. Τι γίνεται όμως πέντε χρόνια και έξι μήνες μετά;

Οι γυναίκες, παρά την παρουσία των ειρηνοποιών Αμερικανών, δεν μπορούν να αποχωριστούν την μπούρκα γιατί με αυτή εξασφαλίζουν την ασφαλή κίνηση τους σε δημόσιους χώρους. Άσχετα με το πώς τα παρουσιάζουν οι Αμερικανοί για να καθησυχάζουν συνειδήσεις, σύμφωνα με τη RAWA (επαν/κη οργάνωση γυναικών του Αφγανιστάν) η θέση των γυναικών ειδικά εκτός της Καμπούλ έχει επιδεινωθεί αισθητά! Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, οι συνεχείς συγκρούσεις, η επικράτηση της Β. Συμμαχίας και η αύξηση της επιρροής των Ταλιμπάν στις νότιες και ανατολικές περιοχές, έχουν κάνει τη ζωή του άμαχου πληθυσμού αφόρητη. Αποστολή του ΟΗΕ που βρέθηκε στο Αφγανιστάν, σύνεστησε στις αντιπροσώπους της να μην κυκλοφορούν με ακάλυπτο κεφάλι ούτε καν μέσα στο κέντρο της Καμπούλ. Το διάσημο «Υπουργείο Γυναικείων Υποθέσεων» των Αμερικανών, είναι απλώς διακοσμητικό στοιχείο χωρίς καμία δύναμη. Πρόσφατα μάλιστα έγινε γνωστό ότι κυβερνητική επιτροπή αποφάσισε την ανασύσταση του «φημισμένου» Υπουργείου Αρετής, το οποίο είναι υπεύθυνο για το «σωφρονισμό» των γυναικών.

Αν σας αρέσουν τα στατιστικά ακούστε κι αυτά : ο μέσος όρος ζωής των γυναικών δεν ξεπερνά τα 43 έτη, ο αναλφαβητισμός τους φτάνει στο 95%, η χώρα βρίσκεται στην 1η θέση σε μητρική και βρεφική θνησιμότητα, το ποσοστό πώλησης των γυναικών για εξόφληση χρεών παραμένει υψηλό, γυναίκες ακόμη λιθοβολούνται και στιγματίζονται ως πόρνες αν θελήσουν να πάνε σχολείο ή να μιλήσουν δημόσια-ειδικά αν είναι και παντρεμένες, παρατηρήθηκε δραματική αύξηση του αριθμού γυναικών που δολοφονήθηκαν ή αυτοκτόνησαν, καθώς και των ομαδικών βιασμών σε περιοχές που οι γυναίκες απευθύνθηκαν στις αρχές για προστασία.

Το προς τα που οδεύει το Αφγανιστάν μετά την «αμερικανική απελευθέρωση» είναι κάτι παραπάνω από φανερό!

Χωρίς Κουκούλα